سلام - یکی از مبحث های مرتبط با استفاده از یک زبان خارجی که بد ندیدم در قسمت پیشنهاد و همفکری آن را با سایر عزیزان در این سایت به اشتراک بگذارم : Language competence یا توانش زبانی که همان بدنه ی کلی دانش و قابلیت های کسب شده توسط ما در خصوص یک زبان خارجی است از یک طرف، و Language performance یا همان به اجرا گذاردن / استفاده ی ما از آن دانسته های زبانی ماست که زبان شناسان اصطلاحا به آن کنش زبانی اطلاق می کنند.
نکته ی قابل توجه در این مبحث این است که عوامل جانبی زبانی از قبیل خستگی ، خواب آلودگی ، شرایط فیزیکی نامطلوب محیطی ، شرایط نامناسب یا غیر طبیعی روحی مانند غم و نگرانی و اضطراب (و خدای ناکرده مستی و مواد مخدر) و غیره که زبان شناسان اجمالا به آنها extra linguistic factors می گن، می تونن بر language performance یا همون کنش زبانی ما اثر منفی بگذارند و مثلا باعث تپق زدن ، عدم روانی تکلم یا حتی بعضا اشتباهات تلفظی / گرامری و غیره توسط ما در آن شرایط نا مناسب بشوند ؛ حال آنکه این به معنی از دست رفتن و نابودی دانش کلی و بخوبی فرا گرفته شده ی قبلی ما که زبان شناسان به آن Language competence (توانش زبانی) می گویند نبوده و عوامل جانبی مذکور زبانی بر بدنه ی کلی دانش/توانش زبانی ما تاثیرگذاری نخواهند داشت.
پس اشتباهات زبانی ما در شرایط غیر عادی روحی یا خستگی و خواب آلودگی و غیره به معنی نقصان و اشکال در کنش زبانی ماست و ناشی از خلل یا کاستی در توانش یا دانش کلی فراگرفته شده زبانی ما نیست.
بعبارت دیگر، حساب توانش زبانی یا Language competence ما از حساب Language performance یا همون کنش زبانی ما جداست.
البته در مورد نوآموزان یک زبان که هنوز در آن زبان تسلط و دانش و مهارت های اساسی لازم را کسب نکرده اند موضوع فرق می کند و اشتباه های آنها هم می تواند ناشی از نقصان در توانش زبانی آنها باشد و هم ناشی از اشکال در کنش زبانی آنها باشد.