The most powerful evidence for the adverse effects of rumination comes from experimental studies that have recruited naturally dysphoric participants and induced them to ruminate in the laboratory (i.e.,by instructing them to focus on their feelings, physical symptoms, and personal characteristics) and then assessed these participants’ moods, cognitions, or behavior immediately after they have ruminated
قدرتمندترین شواهد در زمینه اثرات زیان بار نشخوار فکری از مطالعات آزمایشگاهی ناشی می شود که در آن از شرکت کنندگانی استفاده شد که به صورت طبیعی دارای احساس ملال بودند و آنها را به منظور نشخوارگری فکری در آزمایشگاه برانگیختند (یا تحت القای نشخوار گری فکری در آزمایشگاه قرار دادند) (به عنوان مثال، با آموزش آنها برای تمرکز برروی احساسات، نشانه های فیزیکی و ویژگی های شخصی شان) و سپس خلق، شناخت یا رفتار شرکت کنندگان را بلافاصله پس از نشخوار فکری آنها مورد ارزیابی قرار دادند