در مورد نویسنده های سبک رمانتیسیسم صحبت کرده که این ها افرادی بودن که به درون گرایی و غیرمنطق گرایی بودن برای اکتشافات درونی و اهمیت التفات به خواب و رؤیا ( که احساس می کردن از ضمیر ناخودآگاه شخص سرچشمه می گیره ) و خواب و رؤیا رو منبع الهام و اهمیت قرار دادن اعتقاد داشتن. ظاهراً روانشناسان قرن بیستم بعد ها نظریات اونها را در مورد خواب و رؤیا قبول نداشتند ( با توجه به این تکه از متن). ترجمه ی متن :
نویسندگان قرن نوزدهم - رمانتیک ها - شیفته ی رؤیاها بودند و همه را به کشف و شهود درونی تشویق می کردند و طبق گفته ی آبراهامز انسان ها را به کمتر تحت تأثیر عقل گرایی بودن دعوت می کردند. آنها اعتقاد داشتند که ذهن های بزرگ باید ظرفیت و قابلیت های منفی هم داشته باشد - توانایی شک کردن ، بهت زدگی و یا نامطمئن بودن بدون هیچگونه تحریک پذیری بعد از آورده شدن یک حقیقت یا دلیل.
با نادیده گرفتن رمانتیک ها ، روانشناسان ، روانپزشکان و دکترهای قرن بیستم حقایق شگفت انگیزی در مورد خواب ها کشف نمودند :
- همه هر شب خواب می بینند ( با چند مورد استثنا ). بعضی از افراد یادشان نمی ماند.
- زایل کننده های هوشیاری مانند الکل یا داروهای مسکن و خواب آور می توانند فازهای خواب دیدن را مختل نمایند.