دل چیز عجیبی است. هم بردنش سخت است، هم کندنش عذاب آور

Question

دل، چیزِ عجیبی‌ست. هم بردنش سخت است، هم کندنش عذاب آور. دِل اگر بخواهد همه چیزِ محبوبتان خواستنی‌ست، دِل فقط به دِل راه ندارد. به چشم، به دست، به هوش و حواس، دِل به روح راه دارد.

راستش را بخواهید دست‌هایتان همیشه برای خودتان باقی می‌ماند. هر چند هر گاه نگاهش می‌کنید جایِ خالیِ دست‌های محبوبتان را حس می‌کنید. با خودتان می‌گویید: با همین دست‌ها گیسوانش را مرتب می‌کردم، با همین دست‌ها دست‌هایش را می‌فشردم. یا گام‌هایی که با پاهای خودتان، در کنار محبوبتان برداشته‌اید. در آینه چشم‌های خودتان را براَنداز می‌کنید و پیش خودتان فکر می‌کنید که روزی لبخندِ محبوبتان را مشاهده می‌کردید.

اما دِل داستانش فرق می‌کند. یک لحظه، یک آن، یک نظر کافی‌ست، تا برای همیشه دلی که دارد در سینه شما می‌تپد، از آنِ خودتان نباشد. دِل چیز عجیبی‌ست، در سینه خودتان می‌تپد، اما برای خودتان... نه.

 

 

Heart, it's a strange thing. It's hard to condemn, it's too aggressive. If you want to do everything your heart desires, the heart is not just in the heart. To the eye, to the hand, to the intelligence and the senses, the heart has a soul.

Honestly, your hands will always remain for yourself. However, whenever you look at it, you will feel the vacancy of your beloved hands. You say to yourself: With the same hands, I arranged my jaw, I fluttered my hands with the same hands. Or the steps you took with your feet with your loved ones. In the mirror, you overthrow your eyes and think of yourself that you could see your sweet smile one day.

But the heart of the story is different. For a moment, one, one comment is enough, so forever the reason it is in your chest is, do not be yourself. The heart is a strange thing, it breaks in your chest, but for yourself ... no.